Wanneer samen beslissen niet vanzelf spreekt: Reflecties van patiënten en artsen over gezamenlijke besluitvorming
De patiënt als partner bij behandelbesluiten betrekken is een loffelijk streven in de huidige zorgverlening. Maar hoe voltrekt gezamenlijke besluitvorming zich in de dagelijkse praktijk en welke dilemma’s doen zich daarbij voor? Wat te doen in situaties waarin samen beslissen niet vanzelf spreekt, bijvoorbeeld bij patiënten die verminderd wilsbekwaam zijn? Daarover gaat dit signalement.
Aanleiding
Het belang van gezamenlijke besluitvorming of shared decision-making wordt inmiddels breed onderkend (zie: achtergrondstudie). Het is echter de vraag hoe deze zich in de dagelijkse praktijk voltrekt en met welke barriëres artsen en patiënten tijdens dit proces worden geconfronteerd.
Hoofdvraag
In de diepte-interviews staan drie vragen centraal: wat verstaan deze direct betrokkenen onder gezamenlijke besluitvorming? Met welke barriëres worden ze geconfronteerd tijdens dit proces? En wat zien zij als noodzakelijke voorwaarden om samen te kunnen beslissen?
Ethische discussie
In publicaties over gezamenlijke besluitvorming gaat het vaak over patiënten die goed in staat zijn om informatie te begrijpen. Echter, hoe verloopt de besluitvorming wanneer patiënten wilsonbekwaam zijn, en hoe gaan artsen en patiënten hier mee om?
Doelgroep
Beleidsmakers, politici, professionals, cliënten (niet expliciet benoemd)
Aanbeveling
In de slotbeschouwing de betekenis van gezamenlijke besluitvorming voor artsen en patiënten beschreven, en barriëres en noodzakelijke voorwaarden genoemd. In het signalement worden geen aanbevelingen gedaan, maar wordt afgesloten met een aantal stellingen om het debat verder te stimuleren.
Auteur
de Vos, M.