Els Borst Lezing: Ik kom zo bij u...: onmogelijke keuzes bij tekort aan zorgverleners
2025
2025
Save the date
12e CEG-Els Borst Lezing woensdagmiddag 26 november 2025
Ik kom zo bij u… : onmogelijke keuzes bij tekort aan zorgverleners
Centrum voor Ethiek en Gezondheid
Bezuidenhoutseweg 30
2594 AV Den Haag
De onmogelijke keuzes waar zorgverleners nu voor staan zijn dit jaar het thema van de 12e CEG-Els Borst Lezing. Overal in de zorg zijn personeelstekorten. Die krapte brengt zorgverleners in stressvolle situaties. Bijvoorbeeld wanneer meerdere patiënten/cliënten op hetzelfde moment zorg nodig hebben, maar je moet kiezen wie je helpt. Hoe kies je dan? Ga je nog meer werken om gaten te dichten, en mogelijk je eigen grenzen over? Of ga je sneller werken om al je taken wel af te krijgen, maar met wat minder aandacht en zorgvuldigheid?
Wat doet het met je als je door het personeelstekort keuzes moet maken die botsen met jouw drijfveren en waarden? Wat hebben zorgverleners nodig om met plezier in de zorg te blijven werken? En in hoeverre ben jij als zorgverlener individueel verantwoordelijk voor het waarborgen van de gezondheid en welzijn van patiënten/cliënten in tijden van langdurige schaarste?
Sprekers: Bianca Buurman en Alistair Niemeijer
Bianca Buurman, voorzitter V&VN & Hoogleraar Acute Ouderenzorg, en CEG-commissielid en universitair docent en onderzoeker Zorgethiek & Beleid Alistair Niemeijer.
Sprekers 12e CEG-Els Borst lezing
Bianca Buurman voorzitter van V&VN (Verpleegkundigen en Verzorgenden Nederland). Ze begon haar loopbaan als verpleegkundige op de afdeling Infectieziekten van het AMC. Na haar promotie in 2011 aan de Universiteit van Amsterdam werd zij in 2015 lector aan de Hogeschool van Amsterdam. En in 2017 hoogleraar Acute Ouderenzorg aan de Universiteit van Amsterdam.
De lezing van Bianca Buurman
De grens voorbij – goede zorg vraagt ruimte én rugdekking
Verpleegkundigen en verzorgenden zetten zich dagelijks met hart en ziel in voor goede zorg. Ze gaan ver om goede zorg te leveren – soms té ver. Door de druk op het zorgstelsel overschrijden zij steeds vaker morele grenzen: van zichzelf, en van wat verantwoord is.
Goede zorg is geen individuele prestatie, maar vraagt om professionele ruimte, gedeelde verantwoordelijkheid en goede randvoorwaarden. In deze lezing benadrukt Bianca Buurman dat het ontbreken van invloed – zeggenschap- en rugdekking leidt tot uitputting, én tot een ethisch onhoudbare situatie. Dat het tijd is voor herstel van balans: door invloed te organiseren, grenzen te bewaken en rugdekking te organiseren. Zodat de verantwoordelijk voor goede zorg niet alleen bij de professionals blijft liggen, maar een verantwoordelijkheid is van de samenleving als geheel.
CEG-commissielid Alistair Niemeijer is als universitair docent en onderzoeker Zorgethiek & Beleid verbonden aan de Universiteit voor Humanistiek. Eerder werkte hij als docent en als postdoc onderzoeker bij respectievelijk de Hogeschool Utrecht en het Amsterdam UMC. Hij is betrokken bij verschillende onderzoeksprojecten op het snijvlak van zorg en welzijn, ethiek en kwetsbare mensen.
In de langdurige zorg werken mensen dagelijks in situaties vol spanning en onvoorspelbaarheid. Dat leidt tot precarisering: structurele kwetsbaarheid en onzekerheid die niet alleen zorgverleners, maar ook zorgontvangers in de langdurige zorg ervaren. Zorg daar is zelden eenvoudig: afhankelijkheid, kwetsbaarheid en ongemak horen erbij, maar passen vaak niet bij hoe onze samenleving de zorg organiseert.
In een samenleving die ongemak en kwetsbaarheid vaak moeilijk weet te dragen, tonen zorgverleners dagelijks wat zorg in wezen is: precair, relationeel en daardoor niet zelden moreel ambivalent. Moreel verduren betekent dan: ‘er zijn’, ook als het schuurt en onzeker is. Niet uit plicht, maar omdat dat het hart van zorg vormt. Wat zegt dat over hoe we zorg waarderen? En wat zegt dat over de samenleving die we samen maken?
